Pikzwarte tochtjes, regen en wind, véél wind!

Afgelopen weekend stond mijn alweer laatste weekend trip voor de deur. Een weekend naar the Peak District. Een groot National Park in het Noorden van Engeland. Voor dit tripje heb ik drie andere meiden mee kunnen krijgen: Birthe, Lauren en Olessia.

Ons avontuur begon vrijdag, het einde van de middag. Onze trein richting Sheffield vertrok om 17 uur. Eenmaal aangekomen in Sheffield waren er slechts een paar minuten voor ons gereserveerd om de aansluitende trein te vinden richting Edale, het plaatsje waar we het weekend zouden verblijven. De voor ons logische reden om na perron 2A richting perron 2B te lopen om perron 2C te vinden was echter blijkbaar toch niet zo logisch. De paar minuten streken voorbij om vervolgens toch weer terug te lopen richting perron 2A om aan de andere kant van dit perron 2C te vinden. En ja hoor, hier stond een trein die leek op een niet-zo'n-luxe-veel-gebruikte-trein-voor-in-de-bergen. Voor de zekerheid toch maar even checken bij de conducteur: "Is dit de trein richting Edale?", waarop de conducteur doodleuk antwoord: "Nee sorry, die hebben jullie net gemist!".Haha grapjas (Engelse humor?)! We waren gelukkig nog op tijd en konden het grapje van de conducteur wel waarderen.

Eenmaal aangekomen op station Edale midden in the Peak district, was aan ons de taak weggelegd om het jeugdhostel op zo'n 30 minuten loopafstand in het pikkendonker te vinden. Nu had ik dit van te voren wel uitgezocht en had ik inderdaad wel verwacht dat we niet veel straatverlichting konden verwachten, toch was dit nog niet zo gemakkelijk. Na het station links, een hele tijd rechtdoor om tot slot weer links af te slaan naar het hostel. Zo was het na het bestuderen van de kaart in mijn hoofd geprint. Niet erg moeilijk zou je denken! Echter nadat de geasfalteerde weg overging in een toch iets minder geasfalteerd weg, kregen wij toch onze twijfels om dan ook maar te besluiten bij een boerderij aan te kloppen om te vragen of we op de goede weg zijn. Na een paar keer kloppen kwam de vriendelijke man dan ook aan de deur om ons eerst duidelijk te ondervragen of we wel zeker wisten dat het niet zo dichtbij was en vooral ook erg donker. Na enige twijfel (kan ik deze meiden wel daar heen laten lopen?) vertelde hij ons dan toch hoe wij moesten lopen en vol goede moed vervolgden wij onze weg. 2 minuten later echter, gingen we netjes 1 voor 1 naar de kant van de weg om de benaderende auto te laten passeren. Maar passeren deed ie niet! Het was de man van de boerderij: "mijn vrouw vertelde me dat ik jullie zeker niet dat hele stuk kon laten lopen dus bij deze, willen jullie een lift?". Ach, in zo'n geval zijn wij dan ook de beroerdste niet en namen wij beleefd het voorstel aan.

De volgende ochtend begon de dag al vroeg met een typisch Engels ontbijtje (bonen, ei, worstjes, champignons, aardappel etc etc). Vervolgens na het ontbijt via de receptie de meest populaire wandelroute op een a4-tje gekregen van ongeveer 3-4 uur. Ons wandel avontuur kon beginnen! Na een aantal pauzes direct in het begin bij een paardje en heel veel schapen die blijkbaar dacht dat wij de herders waren (bèeehhhh bèeehhh kwamen ze allemaal naar ons toegelopen), vervolgden wij onze toch richting de eerste top van een heuvel. Ondanks wat regen, wat wind en toch wel een beetje kou op de top, tot zo ver geen problemen. Op naar de volgende top!

Op de weg naar deze top werd het weer helaas steeds slechter. Steeds meer regen en door onze positie op de heuvels werd de wind steeds heftiger (hóo-ge-heu-vels-vang-en-véel-wind). Tot zover echter nog steeds te doen. TOTDAT de voglende top steeds dichterbij kwam (hmm of kwamen wij misschien toch dichter bij de top?). Logischerwijs kwamen we steeds meer midden in de wind terecht. Echter dit laatste stukje vlak voor de top, de top zelf, en het eerste stukje erna was heftig! Ondertussen kwam de regen ook weer uit de lucht vallen en was de wind niet meer te houden! In opperste concentratie om niet van de top te waaien, liepen we dan ook alle vier zo snel mogelijk weer een stukje naar beneden waar we tenminste weer min of meer 'stil' konden staan om onze route te bepalen. Wat een pittig stuk was dat! Ondanks de makkelijkheidsgraad van het pad was dit behoorlijk eng. De wind kwam vol van de zijkant en we liepen dan ook allemaal in een hoek van ongeveer 45 graden over de top (wat uiteindelijk dan toch weer neer kwam op recht op lopen). Door het dragen van mijn capuchon was de wind daarnaast een kabaal van hier tot Tokio en op sommige momenten dacht ik serieus dat mijn ogen uit mijn oogkas zouden vliegen. Maar goed, eenmaal op het iets rustigere stukje konden we bepalen welke kant we op zouden gaan. We hadden namelijk in de planning liggen om na deze top via een pad weer richting Edale te lopen. Echter het pad zag er niet veelbelovend uit gezien het feit dat ongeveer dit gehele pad midden in de wind lag. Daarnaast was er van onze papieren kaart niet veel meer over na alle regen en wind. We besloten dan ook om dapper te zijn en dit heftige stuk via de top nog een keer te beleven om weer terug te gaan naar het pad waar we vandaan kwamen. Geeft achteraf toch een erg voldaan gevoel: "we did it! TWICE!".

Helaas werd de regen alleen maar erger en erger en leek mijn spijkerbroek door de glans van natheid ondertussen meer op een blauwe leren broek! Ik had echter nog mijn goeie bergschoenen en mijn fijne jas terwijl de andere meiden ook qua jassen en schoenen iets minder beschermd waren...Al met al dus een niet eens een hele lange/moeilijke wandeling, maar wel een heel avontuur! Des te meer konden we die avond dan ook genieten van ons wijntje en diner bij de openhaard in een pub! Voor deze pub moesten we natuurlijk wel weer 30 minuten lopen vanaf het hostel, maar gelukkig hadden we dit keer zowel heen en terug geen last van regen.

De zondag hebben we uiteindelijk de hele dag binnen in het hostel gezeten aangezien het de gehele dag met bakken uit de lucht kwam vallen. Ook heerlijk, lekker spelletjes gespeeld en gelezen. Nu was alleen het enige probleem nog dat we richting het einde van de middag toch weer naar het station moesten komen. De regen hield alleen niet bepaald op. Toch maar vragen bij de receptie of er niet iets van een taxi is of misschien een service van het hostel. "jullie hebben geluk, er is nog een buschauffeur aanwezig van de activiteiten bussen, die kan jullie wel even brengen". En zoals ik eerder al zei, in zo'n geval zijn wij ook de beroerdste niet en accepteren wij beleefd het aanbod...